Dawno, dawno temu, jakieś 6-7 lat temu na antenie TVP1 był emitowany serial "Crusoe". Byłam jego fanką numer jeden. Miałam wtedy 9 lat. Niecierpliwie czekałam na każdy piątek, aby móc obejrzeć kolejny odcinek. Pewnego dnia babcia zapytała czy wiem, że serial ten jest nakręcony na podstawie książki. Oczywiście ja nie miałam pojęcia, nawet jeśli było to mówione na początku każdego odcinka. Od razu zapragnęłam ją przeczytać. Skoro telenowela tak mnie zafascynowała, to książka nie mogła być gorsza. W dniu moich urodzin, moja ciocia spełniła moje marzenie dając mi w prezencie powieść Daniela Defoe "Robinson Crusoe". Niestety to dzieło było czytane przeze mnie dość długo, kilka lat, podczas których były liczne przerwy.

Po chwili ciszy sięgnęłam po książkę z maminej półki "Anioły i demony" (więcej, o tym dlaczego ją przeczytałam można dowiedzieć się tutaj). Ta publikacja również wymagała kilku przerw i długiego czasu czytania, lecz potrzebowałam zdecydowanie mniej czasu niż na przeczytanie "Robinsona Crusoe".

Następnie znów był okres spokoju i czytania zaledwie lektur szkolnych, aż pewnego dnia Wujek (nazywany w ten sposób przeze mnie mój przyjaciel) oznajmił mi, że w moim wieku czytał mnóstwo horrorów, szczególnie Stephena Kinga. Stwierdził, że też powinnam spróbować i to na bank coś dla mnie, ponieważ nie przepadam za romansami. Wolę czuć dreszczyk emocji lub strachu. Kilka dni po zeszłorocznej Wigilii trafiłam w Biedronce na "Pana Mercedesa" (o tej książce też można przeczytać tutaj). Bez zastanowienia ją wzięłam.

Po tamtej książce moja półka zaczęły pojawiać się kolejne książki. Po kilku miesiącach trzeba było przygotować drugą półkę, ponieważ pierwsza była zapełniona po brzegi. Zaczęło się nałogowe pochłanianie czytadeł. Udało mi się nawet zarazić moje przyjaciółki. :)

Jestem szczęśliwa i bardzo wdzięczna Wujkowi, że mnie w pewnym sensie sam zaraził. Pewnie gdyby nie on, nie czytałabym teraz tak dużo, a może w ogóle.

Betty.